Το σχολείο του μέλλοντος

Στη δεκαετία του ’60, η εικόνα του εκπαιδευτικού ήταν αυτή ενός συντηρητικού ανθρώπου, τυπικού στα καθήκοντά του, αυστηρού απέναντι στα παιδιά, που γνώριζε την ελληνική ιστορία –την επίσημη που διδασκόταν στο σχολείο- και δεν είχε πρόθεση να ανοίξει θέματα, πέρα από το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας.

Προφανώς υπήρχαν και αρκετές, δημιουργικές εξαιρέσεις...Τα τελευταία χρόνια, η εικόνα είχε μετατοπιστεί αρκετά: το εκπαιδευτικό έργο είχε γίνει περισσότερο καθήκον στον δάσκαλο, μιλούσε περισσότερο για ποδόσφαιρο απ’ ό,τι παλιότερα, ως θέμα συζήτησης είχε πιο συχνά τα τρέχοντα της τηλεόρασης… Προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του και νοιώθει αμήχανος απέναντι στα παιδιά που έχουν ξεσαλώσει, τους γονείς που ζητά ο καθένας ό,τι του κατέβει και το υπουργείο, που κινείται στα όρια του πολιτικού κόστους. Και πάλι έχουμε πολλές εξαιρέσεις: δεν είναι λίγοι οι δάσκαλοι/καθηγητές με ευρύτερο ορίζοντα, με διάθεση προσφοράς, αλλά και αυτοί είναι εξίσου αμήχανοι.Αυτά τα στερεότυπα (που μπορεί να τα καταγράφω με ανακριβή και άδικο τρόπο), είναι τόσο άχρηστα, όσο κάθε προσπάθεια εξαγωγής «μέσων όρων» σε ένα κόσμο που είναι πολύ πιο σύνθετος. Το διαπίστωσα με θετική έκπληξη όταν, κοιτάζοντας το blog του Dr. Teddy βρήκα να αναφέρεται (στις συστάσεις) μια σειρά από ιστολόγια εκπαιδευτικών ή ανθρώπων που γράφουν για εκπαιδευτικά θέματα. Ποιότητα απόψεων, ευρύ φάσμα αναλύσεων, τοποθετήσεις πέρα από τα αναμενόμενα με βάση τα «τσιμέντα» των συνδικαλιστικών φορέων ή των κομματικών τοποθετήσεων.Να μεταφέρω εδώ τη λίστα των blogs αυτών, όπως την έχει ο Dr. Teddy, όχι ως σύσταση των απόψεων (δεν τα κατάφερα ακόμα να τα δω όλα). Περισσότερο ως προτροπή, να δούμε εκπαιδευτικούς που σκέπτονται, γράφουν, προτείνουν, οργίζονται και μπαίνουν στην βάσανο των ιστολογίων, όπου κάποιοι άλλοι θα τους «χιμήξουν», θα τους κοντράρουν, μπορεί να τους στείλουν και κάποιο υβριστικό μήνυμα...Αντί να περάσουμε στο γλυκανάλατο wishful thinking «να τι βοήθεια δίνουν τα social media», μπορούμε να εντοπίσουμε κάτι πιο συγκεκριμένο: η αντιμετώπιση της κρίσης του ελληνικού σχολείου, περνάει μέσα από το να βγάλουμε τους εκπαιδευτικούς από τον «πάγο» που τους έβαλαν τα τόσα «πρέπει» της Πολιτείας, του συνδικαλιστικού κλίματος, της αφ’ υψηλού στάσης των γονιών. Το σχολείο του μέλλοντος, θέλει δασκάλους με προσωπικότητα, με άποψη, που δεν την κρατάνε μόνο για ένα ερμητικό δωμάτιο του σπιτιού τους, αλλά την καταθέτουν και παίρνουν αντιδράσεις... Τα ιστολόγια είναι ένα καλό, πρώτο βήμα. Να τα παρακολουθούμε και να δίνουμε κουράγιο σε αυτούς τους ανθρώπους.Μερικά από τα ιστολόγια εκπαιδευτικών: